Naczelny Sąd Administracyjny (NSA, sygn. akt III FSK 490/23) wydał wyrok dotyczący spornego zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości. Głównymi zagadnieniami, które rozpatrzył, były:
Stosowanie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania do korzyści podatkowych wynikających z czynności podjętych przed wejściem w życie tej klauzuli. NSA uznał, że kluczowym momentem dla zastosowania przepisów dotyczących klauzuli jest uzyskanie korzyści podatkowej, a nie czas dokonania czynności prowadzącej do tej korzyści.
Prawidłowość zastosowania przepisów podatkowych. NSA podtrzymał stanowisko sądu pierwszej instancji, że cel osiągnięcia korzyści podatkowej nie był jedynym celem działania podatnika, co było błędną oceną organu podatkowego.
Ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego. Sąd uznał, że decyzja podatkowa była dostatecznie szczegółowo uzasadniona w kwestii wysokości zobowiązania, choć mogła być bardziej czytelna.
Główną uwagę należy jednak zwrócić na rozstrzygnięcie związane z klauzulą. Zgodnie z interpretacją NSA, istotnym punktem dla stosowania przepisów dotyczących klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania - artykuł 119a Ustawy Ordynacja Podatkowa - jest moment uzyskania korzyści podatkowej, a nie czas dokonania czynności prowadzącej do tej korzyści.
Ustawa jasno określa, że przepisy te mają zastosowanie do korzyści podatkowej uzyskanej po dniu wejścia w życie odpowiedniej ustawy. Zatem, nawet jeśli czynność generująca korzyść została wykonana przed wejściem w życie ustawy, ale sama korzyść podatkowa powstała po tym terminie, przepisy mogą być stosowane.
W rezultacie, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przepisy mogą być stosowane do korzyści podatkowych uzyskanych po wejściu w życie ustawy (po 15 lipca 2016 roku), niezależnie od terminu wykonania czynności.
Wydany wyrok ma istotne znaczenie dla interpretacji przepisów dotyczących klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania oraz dla prawidłowego ustalania zobowiązań podatkowych.
